Kemit (Majalah Mangle 11-17 April 2013)

KEMIT

Absurditas Malka*

Poé katujuh, taya parobahan, nu gering angger numpra. Malah katempona beuki parna. Teu kadéngé humarurung, teu aduh-aduhan, éstu ngajelepeng teu usik teu malik. Beungeutna sepa, taya getihan. Awakna karasa tiis, nyelecep. Muwuh ketir, muwuh ngaruntagkeun haté nu nempona.

Didit didit dididididit

Hapé ngajerit, lamunan Sadun mancawura di rohang kamar, bubuk diteumbrag sora SMS. Sadun gagancangan ngajéwang hapé, na layar katémbong gambar amplop tur ngaran lanceukna, Ceu Nurfa.

Dun kumaha Bapa téh?

Ceuceu isuk ka Karawang

Sadun ngetik SMS balesan, teu lila tuluy dikirimkeun. Hapé dikeupeul, na leungeun kénca. Panonna niténan Bapa, katara tibra. Reungit buncir beuteungna ngagéndang ku getih, sosoloyongan ngejat ninggalkeun tarang Bapa. Hapé ditunda na kasur.

“Koplok sia!” Ceuk Sadun, bari nepak reungit ku dua leungeun. Getih beureum mulas dampal leungeun manéhna.

Teu karasa, jarum geus ngajorélat tarik, meuntasan peuting katujuh. Asa kamari manéhna nyokot kaputusan gedé nu penting. Juragan Tatang dununganna di Bandung sabenerna mah teu ngijinan manéhna mulang. Tapi Sadun maksa, teu bisa dihulag, teu bisa dicaram.

“Gan, Abdi badé nyuhunkeun diijinan kanggo mulih ka lembur, kumargi pun Bapa nuju udur, hawatos teu aya nu ngarawat.” Ceuk Sadun, pinuh ku harepan malar diijinan mulang.

“Gering naon Bapa manéh?” témbal Juragan Tatang, haré-haré.

“Duka naon, da teu acan diparios ka dokter, saur Ema mah parna pisan, tos tilu dinten teu tiasa nanaon, teu tiasa calik-calik acan.”

“Mun manéh balik, nu ngurus di dieu saha? Pan manéh nyaho, suaha saya mah teu bisa ditinggalkeun sagawayah.” Juragan Tatang nunda kaca mata na luhureun méja.

“Sumuhun, Juragan. Abdi uninga, mung abdi badé neda kabijaksanaan baé, supados diijinan mulih kanggé sakali ayeuna mah.” Sadun melenguk, teu wasa males teuteup dununganna nu katara kuciwa.

“Keukeuh peuteukeuh manéh mah. Lain téga lain kumaha, wayahna, teu bisa euy. Saya teu bisa ngijinan manéh balik, kajaba manéh boga jelema séjén jang gagantina.” Pasemon Juragan Tatang katémbong kesel, manéhna mah kawentar dunungan nu téga.

“Saha atuh Juragan? Da abdi teu gaduh sasaha kanggo gentosna. Nya, tiasa teu tiasa, punten pisan Juragan, abdi tos gilig, seja wangsul ka lembur.” Sadun tanggah, tarangna kerung, nginget-nginget sugan aya salah sahiji baturna nu bisa diandelkeun nyepeng pagawéan manéhna. Weléh, taya hiji ogé.

“Aéh-aéh, nu asih dipulang sengit anu ari kitu mah ngarana. Teu beunang diperedih manéh mah.” Ceuk Juragan Tatang, ketus.

“Hapunten abdi Juragan, dalah dikumaha, abdi ayeuna tos gilig, teu tiasa dihulag, teu tiasa dihalang-halang. Pami sanés abdi, saha deui atuh nu badé ngarawat pun Bapa?” Sadun maksakeun neuteup dununganna, sanajan ajrih, ari kitu-kitu teuing mah asa keuheul ogé ka dunungan téh. Naha téga-téga teuing jelema téh. Kawas nu teu boga bapa baé.

“Jug baé atuh kitu mah, tapi mun balik deui ka dieu geus aya nu ngaganti manéh nya ulah hanjelu. Da éta mah résiko, bongan saha wawanianan ninggalkeun tugas manéh.” Juragan nerapkeun deui kaca matana, tuluy anteng maca koran, teu lémék teu nyarék. Sadun ngoléséd, tuluy pamit.

***

Masih kénéh nongtoreng na ceuli, kekecapan Juragan Tatang. Tapi ngarana niat nu geus gilig, teu ieuh jadi pikiran jang Sadun. Kolot nu leuwih utama, kajeun teuing eureun gawé batan ngantep kolot sorangan, pakasaban mah bisa ditéangan deui, tapi kasempetan jang ngurus kolot sorangan moal aya gantina.

Dididit dididit didididdidit

Hapé ngajerit deui baé, Sadun ngarénjag. Panonna nu geus cepel dipaksa beunta. Aya nomer anyar nu ngirim SMS.

Kang, nyarondong di rorompok?

Énjing, pami tos karempel abdi badé ngalongok Bapa

Sadun kerung bari niténan nomer na layar hapé. Tarangna kerung weléh teu inget, éta nomer teuing nu saha. Belenyeng SMS balesan dikirimkeun.

Moal wartos-wartos, saha abdi

Pokonamah énjing abdi tangtos sumping

Nu diSMS teu ngajawab étré, ukur malesan ku kalimah nu ngondang patanyaan, ngembangkeun rasa kapanasaran, SMS nu mungkas paguneman. Sadun merelek heuay, jarum jam geus nunjuk kana angka 4 subuh. Cakcak bulé norojol ti tukangeun jam, ngeteyep ngadodoho reungit nu eunteup na congo kalénder.

Panon Sadun beuki cepel, hésé muka, hésé beunta. Les, manéhna kasaréan. Sirahna nyaluuh kana kasur, sukuna nyanghunjar abus ka kolong ranjang.

***

Sadun rungah-ringeuh, niténan kamar. Kasur katémbong geus rapih, anggel geus ngentep, simut geus ditilepan, seuseungitan kaangseu minuhan rohangan kamar. Cahaya panon poé ting sulusup, ngaliwatan jandéla kaca.

“Bapak ka mana?”

Manéhna ngagerentes, tuluy nguniang hudang. Rekét, muka panto kamar. Geuning geus ramé di imah téh. Aya Ceu Nurfa, Kang Isma, Bapak jeung Ema. Kabéh geus ngarumpul, di patengahan imah. Bapak diuk na korsi sofa, pagigir-gigir jeung Ema, lanceuk-lanceuk manehna diuk na téhel, hareupeun meja. Bangun nu sarono nakeran ka Bapa.

“Geuning tos karumpul, syukur atuh. Tos lami sarumping ieu téh?” Sadun nyolongkrongkeun leungeun, sasalaman ka lanceuk-lanceukna nu geus ngariung.

“Tah geuning, si bungsu nyaring. Yap, kadieu, Bapa aya picaritaeun, Dun.”

“Aya naon Pa?”

“Éta cénah Mang, hoyong dipangnyetélkeun lagu Nineung ti Nining Meida.” Ceuk Kang Isma, bari seuri.

“Oh, éta. Ké antosan sakedap...” Teu loba lila, Sadun tuluy moro DVD player, manéhna nyolokeun flashdisk. Ramona mencétan angka, milihan lagu. Teu kungsi lila, lagu Nineung geus ngagalindeng. Lagu paporit Bapa pisan éta téh. Bapak tuluy ngahaleuang, ngilu nyanyi, sorana lumayan alus, asup kana wirahma lagu. Kabéh tuluy marilu nyanyi, maturan Bapa.

Ras, Sadun inget kana SMS tadi subuh, pajarkeun téh bakal aya tatamu nu datang ka imah. Manéha bakal datang mun kabéh geus ngariung di imah, rék ngalongok bapa cénah mah.

“Ma, ari tadi aya tamu?” Sadun melong ka Ema.

“Euweuh, taya sasaha. Karak aya lanceuk manéh baé. Taya sasaha deui. Naha émangna rék aya tamu ti mana kitu?”

“Oh, enya atuh ai kitu mah.” Sadun tuluy diuk gigireun lanceukna. Gap nyokot gelas kopi weuteuh. Bapa teu katémbong hudang gering, éstu sabihara-sabihari, séhat wal afiat. Paromanna katingali seger.

“Ngimpi kitu aing téh?” Gerentes Sadun na jero haténa.

Rét, manéhna melong ka buruan. Suwung, taya nu ngulampreng, taya nu katémbong seja natamu ka imah Bapana.

Didit didit dididididit

Koréjat! Sadun hudang, impianna peupeus mancawura, rét manéhna kana hapé. Rét manéhna niténan Bapa, rét manéhna ngalieuk ka patengahan imah, taya sasaha, ukur aya Ema nu geus nyegrék, diharudum samping réréng.

“Aéh, ngimpi aing téh geuning.” Sadun gigisik, tuluy melongkeun hapé.

Dun, dunungan manéh tiwas

Tadi beurang aya nu ngarogahala

Sadun gigisik deui, panonna ceuleuyeu ngadadak cénghar, eusi SMS téh dibaca deui. SMS ti Kardi, balad sapagawéan di peternakan Juragan Karta.

Dididit dididit dididididididit

Hapé ngajerit deui, SMS ti nomer nu tadi, ti jelema nu ngaku-ngaku rék ngalongok Bapa téa.

Kang, teu cios énjing téh

Kabujeng pendak sareng Juragan Karta

Gebeg! Sadun ngagebeg, panonna mencrong Bapa. Gap, manéhna ngeupeul ramo Bapa. Caméwék. Gerewek! Bapak nyangkerem ramo manéhna, koréjat Bapa hudang, panonna beureum, molotot hurung siga sentér anyar ngabatréan.

Koréjat!

Sadun hudang, impianna mancawura, di rohangan kamar. Taya sasaha, taya Bapa, taya cakcak bulé. Ukur manéhna, di jero imah Juragan Kardi. Perelek manéhna heuay deui baé, panonna cepel lir dibaluran ku lém beurit nu pohara cepelna. Hésé muka, hésé beunta.

Hapé ngagolér gigireun manéhna, aya SMS asup, ti nomer anyar. Sadun teu maliré, reup manéhna saré deui. Segur kérékna bebeledagan meulah peuting nu simpé.

Didididit... Dididit... Didididit....

Hapé tuluy jejeritan, Sadun teu éling di bumi alam.

Karawang, 7 Januari 2013

Wednesday, April 17, 2013