Angin Puyuh (Tribun Jabar - Edisi Salasa - Kemis; 30 Oktober - 1 November 2012)

ANGINPUYUH

Absurditas Malka

            Budak lalaki nu ngudag angin, geus katempo tujuh kuriling lulumpatan di sabudeureun imah kuring. Méh unggal poé manéhna ukur lulumpatan, taya kacapé bebelesatan moro angin nu dalingdingna moal ngajirim, nu gelebugna moal mangrupa.

            Jorélat!

            Manehna ngabelesat, mangprung ngudag angin nu kebat teuing ka mana?

            “Sadun! Geus beurang, dahar heula.” Ma Inoh nyelukan incuna nu katara geus lémpoy. Eta budak téh taya lian, si Sadun, incuna Ma Inoh, anakna Nyi Irah.

            Beungeut Sadun geus sepa, tur jibreg ku cikésang. Bubuhan teu eureun lumpat, bebelesatan ti kalér ka kidul, ti kulon ka wétan, ka mana baé aya dalingding angin, ka dinya manéhna lumpat.

            “Kang, kunaon budak téh, rada kurang sigana téh nya?” Ceuk Marni, adi kuring nu kakarak tilu poé balik ka lembur.

            “Sanés Nyai, sanés kirang. Si Sadun téh da budak bageur tadina mah. Jadi kitu téh ti saprak kajadian angin puyuh tilu bulan ka tukang.”

            “Émang kunaon kitu Kang?”

            Kuring teu geuwat némbalan, sajongjongan kuring ngabetem bari nyerangkeun Sadun nu ngoloyong muru balé awi di tepas imah ninina.

            “Kang...” Si Nyai ngagédorkeun sikutna kana dada kuring nu kanyahoan keur anteng neuteup nu rénghap ranjug di tepas imah Ma Inoh.

            “Naon Nyai? Sukat-sikut sagala, getek ieuh.”

            “Itu geura si Akang, lain éta budak téh kunaon? Naha bisa jadi kitu?” si Nyai beuki nyeleksek.

            “Oh si Sadun, enya baheula mah teu kitu da, ti saprak angin ngancurkeun imahna tilu bulan ka tukang, Sadun jadi kitu.”

            “Angin puyuh ngancurkeun imahna? Kumaha mimitina éta téh kang dugi tiasa ka kitu?” Ceuk si Nyai, daria.

            “Harita téh duka ti mana, angin puyuh nu kacida gedéna, ngagelebuh bari ngahéong datang ti belah kulon. Tangkal rarungkad, munding ngarapung, ingon-ingon séjén gé kabawa hiber. Salian ti éta, angin puyuh téh ngarurud kabéh imah Sadun jeung eusina. Kabéh, diawut-awut dibawa hiber.”

            Masih ting kolébat dina ingetan, kacida ketirna mangsa harita, mangsa angin puyuh nu teuing datang ti mana ngadudut imah Nyi Irah. Ukur imah manéhna nu didudut, da imah nu séjén mah salamet, kaasup imah kuring nu pa hareup-hareup teu pati anggang jeung imah manéhna.

            “Imahna harita nuju kosong?”

            Rét, kuring ngarérét deui si Sadun nu keur ngaregot nginum. Cur, ti kajauhan Sadun katempo nonggéngkeun téko, nyicikeun cai kana gelas nepi ka pinuh. Regot, éta cai dileguk nepika béak. Cur, cai dicicikeun deui. Regot deui waé caina dileguk.

             Ras, kuring inget ka si jenat, Nyi Irah, indungna Sadun nu leungit diapungkeun angin.

            “Kang, sok tara kebat atuh ari ngadongéng téh, teruskeun atuh Kang.”

            “Hus! Lain dongéng ieu mah Nyai, ieu kajadian nyata. Peurih Akangmah Nyai mun inget kajadian eta téh, peurih.”

            “Euleuh, kumaha kitu Kang?” Pasemon si Nyai katara panasaran, sorot panonna kebek ku ka héran.

            “Harita... Di jero imah téh aya indungna si Sadun. Akang teu walakaya, teu bisa nulungan. Ukur bisa depa dina logak bari muntang pageuh kana akar tatangkalan. Ukur sora jeritna nu kadéngé, awor jeung sora angin nu ngahéang...” Kuring teu kebat nyarita... Asa aya balati nu ngadadak ngéngklak na jero dada.

             “Duh Gusti... Deudeuh teuing Sadun, kitu-kitu teuing nasib téh.” Ceuk si Nyai, sorana kadéngé dareuda.

            “Nyi Irah... Tuluy leungit diapungkeun ka langit. Ti harita, Sadun kaleungitan indung nepi ka ayeuna. Taya béja taya laratan, taya hiji ogé nu manggihan indungna.” Balati karasa beuki ngéngklak di jero dada, ngabudal-badél haté ku rasa ketir nu pohara.

            Clak, cimata nu tiis rag-rag ti juru panon si Nyai, ninggang pigeulang kuring. Saha jelemana atuh nu teu kagagas ku tunggara samodél kitu. Tong boro si Nyai nu ukuran awéwé, kuring sorangan nu lalaki, asa rajét haté mun heug inget kajadian angin puyuh tilu bulan ka tukang.

            “Kang, kahartos ku Nyai ayeuna mah, geuning kitu nasibna budak téh.” Si Nyai ngarenghap jero jeung panjang.

            Kuring ngarahuh, narik napas panjang. Angger baé, kaketir teu daék ngurangan. Angin nu muih bari ngapungkeun sagala rupa katénjo deui na kongkolak ingetan. Masih kabayang-bayang Nyi Irah nu apung-apungan di awang-awang, bari kuring teu bisa nulungan, ukur bisa mencrong kosong, bari rerempodan. Ngayekyek asa dikeukeupan ku pati nu tinggal sa jeungkal.

            “Angin puyuh harita Nyai, tuluy leungit tanpa karana. Siga nu ngahaja datang ukur rék néang Nyi Irah nyaba ka awang-awang. Sagala rupa nu dihiberkeun angin taya nu rapluk maruragan, leungit milu jeung leungitna angin. Leungit tanpa karana.”

            “Piraku Kang?”

            “Kitu kanyataanna Nyai. Akang sorangan moal percaya mun teu nempo ku panon sorangan mah. Lain ukur akar nu nyaksian kajadian harita, batur ogé loba nu ngilu nyaksian.”

            “Moal kitu turun di tempat nu tebih mah Kang?”

            “Kuduna mah kitu, tapi geuning taya laratan. Méh unggal poé salila sabulan ti harita, Akang jeung warga néangan Nyi Irah, lebeng, taya tapak taya laratan.”

            “Anéh, asa ku anéh angin puyuh téh. Moal angin siluman mah?”

            “Duka teuing atuh Nyai, Akang gé teu ngarti.”

            Jep, si Nyai jempé, kuring jeung manéhna sarua neuteup si Sadun ti ka anggangan. Papada meper rasa ketir ku renghap napas nu jero tur panjang.  “Emak... Emak... Sadun milu.”

            Ceuk Sadun, jumerit bari tatanggahan ka langit.

***

            Panon poé geus melempem, moal lila deui ragrag di congo awi belah kuloneun lembur. Sadun teu maliré, teu paduli kana wanci. Mun heug teu dicalukan ku Ma Inoh, tangtu manéhan bakal terus lumpat, ngudag angin nepika tanaga bedah di tengah jalan, saat garing dipake bebelesatan.

            “Emak, Sadun milu. Emak...”

            Ukur kecap siga kitu nu kedal tina biwir Sadun. Kedal dibarung ku geter sora nu jang kuring mah sorang nu kadéngé matak peurih. Sora nu leuwih seukeut batan balati, kancleb dina jajantung, niruk haté ku rasa ketir.

            “Kang... Akang... Lumpat Kang. Angin puyuh Kang!”

            Awak kuring nyampak geus diguyah-guyah ku si Nyai, basa ti belah kulon, teu kanyahoan angin puyuh ngagelebug muih, ngarorod sakur nu diliwatan, angin nu teuing ti mana datangna.

            “Sadun, angin puyuh, Jang! Lumpat ka dieu!” Kuring cumeluk, ngajerit, bari ngajorélat moro Sadun nu ceuk sangkaan kuring mah bakal kalegleg ku gelebugna angin.

            Kerewek!

            Kuring nyekel pageuh kana dapuran jukut jampang. Angin nu muih méh-méhan nyedot awak kuring. Di awang-awang, sakiceupan kuring ningali budak apung-apungan, muih kabawa angin.

            “Emak... Emak...”

            Sajorelat kuring ningali Sadun leumpang, ngagandeuang, moro hiji awéwé nu kumalayang di awang-awang, maranéhna teu kasedot angin, teu kabantingkeun, lir teu kapangaruhan saeutik-eutik acan. Najan sajorélat, najan lebu jeung kokotor angin nutupan tetempoan, atra kuring bisa ningali, éta téh indungna Sadun, Nyi Irah.

            Kuring teu bisa lila muka panon, lebu jeung kesik méh nyocokan mata ku rasa peurih. Kuring meungpeun peureum, sabeulah leungeun nutupan panon, sabeulah deui pageuh muntangan jukut jampang.

            “Pileuleuyan Sadun... Bral...”

            Kuring ngarénghap jero, ngaridokeun Sadun nu pinanggih jeung indung di awang-awang. Rep, angin leungit tanpa karana. Kuring keukeureuceuman, sagala nu poek geus ngaleungit.

            Angin leungit.

            Sadun leungit.

            Nyi Irah leungit.

Bandung, 30 November - 1 November 2012 2012

Tribun Jabar, edisi Salasa, Rebo sareng Kemis. 

Share

Like

G+

Tweet

Tweet

Selalu Update dengan SUBSCRIBE Info Absurditas Kata. Silakan Berlangganan.

Info Absurditas Kata Lainnya:

Dipublikasikan oleh Info Absurditas Kata pada Tanggal Friday, November 2, 2012